Hava Taşımacılığı Dersi 5. Ünite Özet

Uluslararası Havacılık Mevzuat Çalışmaları

Havacılık mevzuatı ile ilgili olarak tarihsel süreçte gerçekleştirilmiş pek çok bölgesel ve uluslararası çalışma mevcuttur. Bunlardan belli başlı olanları kronolojik olarak aşağıda verilmektedir.

Paris Konferansı: 1910 yılında Paris’te havacılıkla ilgili tüm Avrupa devletlerinin katılımıyla gerçekleştirilmiştir.

Paris Konvansiyonu: 11 Temmuz 1922’de 27 devlet tarafından imzalanarak yürürlüğe giren bu ile uluslararası hukukta hava sahasında devletlerin “tam ve münhasır egemenliği” ilkesi kabul edilmiştir.

Madrid Konvansiyonu: Paris konvansiyonuna taraf olmayan İspanya’nın girişimiyle İspanya, Portekiz ve Latin Amerika Devletleri arasında imzalanmış ve Paris Konvansiyonu’nun hükümleri aynen iktisap etmiştir.

Havana Konvansiyonu: Paris ve Madrid Konvansiyonlarına taraf olmayan ABD’nin çabalarıyla imzalanmıştır.

Varşova Konvansiyonu: Konvansiyon ile uluslararası hava yolu taşımacılığında, yolcu, yük ve bagajla ilgili kayıtlar ve taşıyıcının, yolcunun, göndericinin ve alıcının hak ve yükümlülükleri ile bunların kullanılmasına ve taşıyıcının hukuki sorumluluğuna ilişkin usul ve esaslar belirlenmiştir.

Şikago Konvansiyonu: İkinci Dünya Savaşı öncesinde havacılık sektöründe yaşanan gelişmeler, yapılan yasal düzenlemeler ve yeni gereksinimler bu sözleşmenin imzalanmasını sağlamıştır. Bu konvansiyon, en etkin sivil havacılık otoritesi olan Uluslararası Sivil Havacılık Teşkilatı (ICAO)’nın kurulmasını sağlamıştır.

Roma Konvansiyonu: 1952 yılında Roma’da düzenlenen 5. Özel Hava Hukuku konferansı ile katılımcılar arasında yabancı hava araçlarının yeryüzündeki üçüncü kişilere karşı neden ldukları zararlar üzerine bir anlaşma yapılmıştır.

Lahey Protokolü: 1955 yılında Hollanda’da gerçekleştirilen toplantıda 1929 yılında düzenlenen Varşova Konvansiyonu’nda anlaşmaya varılan konular tekrar gözden geçirilerek güncellemeler yapılmıştır.

Guadalajara Konvansiyonu: Bu konvansiyon, havacılıkta kiralama kavramının işlevsellik kazanması nedeniyle sorumluluk açısından sözleşmenin fiili taşıyanlara uygulanması durumunu düzenlemektedir. Buna göre taşıyan, verdiği yetkiyle bu taşımayı başka bir taşıyıcıya yaptırabilir. Bu durumda hava taşıma sözleşmesini yapan kişinin muhatabı olan taşıyan ile fiili taşımayı yapan farklı taşıyanlar olabilmektedir.

Tokyo Konvansiyonu: 1963 yılında düzenlenen Tokyo Konvansiyonu’nda havacılık güvenliği ile ilgili konular değerlendirilerek, hava araçlarının uçuşu esnasında meydana gelebilecek disiplin ve güvenlik sorunlarına karşı uygulanabilecek cezai yaptırımların uluslararası kurallara bağlanması gerekliliğine karar verilmiştir.

Lahey Konvansiyonu: 1970 yılında Hollanda’nın Lahey kentinde toplanmış ve Tokyo Konvansiyonu’nda alınan kararların güncellenmesi, yaptırımların tekrar gözden geçirilmesi için çalışmalar yapılmıştır. Bu toplantının ana gündemi, özellikle 1960’lı yıllarda meydana gelen uçak kaçırma olayları ve havacılık güvenliği konuları olmuştur.

Guatemala Protokolü: 1971 tarihli bu protokol, Varşova Konvansiyonu’na yeni düzenlemeler getirmiş olmasına rağmen sadece 7 devletin onay belgesi sunması nedeniyle yürürlükte değildir.

Montreal Konvansiyonu: 1971 yılında hava araçlarının uçuşu esnasında meydana gelebilecek ve uçuş güvenliğini olumsuz yönde tehdit edebilecek davranışlar belirlenerek, yaptırımlar üzerinde anlaşmaya varılmıştır.

Montreal Protokolü: Bu protokolde Tokyo, Lahey ve Montreal Sözleşmelerinde yer almayan havaalanlarında sivil havacılığa hizmet veren şahısların ve havaalanlarındaki işleyişin korunması gerektiği, sivil havacılık güvenliğinin sağlanması için havaalanlarının ve havaalanı işleyişi içerisinde bulunan insanların da güvenliklerinin sağlanmasının gerekli olduğu kabul edilmiştir.

Plastik Patlayıcılar Konvansiyonu: 1991 yılında Kanada’nın Montreal kentinde düzenlenen toplantıda terörist faaliyetler sonucunda hava aracının kendisini veya hava taşımacılığını tehdit eden patlayıcılara karşı alınacak önlemler tartışılarak, uluslararası düzeyde standartlaşmış uygulamalar konusunda karara varılmıştır.

Kanun dışı eylemlerde kullanılan hava araçları nedeniyle doğan zararlar ve üçüncü şahıslara tazminat Konvansiyonu: 2009 yılında yapılan toplantılarda alınan kararlar ile uçuş emniyeti ve güvenliği ihlali ile oluşabilecek zararlar sıralanarak, üçüncü şahısların zararlarının tazmin edilmesi konusu karara bağlanmıştır.

Uluslararası Havacılık Otoriteleri ve Kuruluşları

Şikago Konvansiyonu ve Uluslararası Sivil Havacılık Teşkilatı (ICAO) : ICAO, 4 Nisan 1947’de Birleşmiş Milletler çatısı altında Kanada’nın Montreal kentinde kurulmuştur. ICAO’ya kuruluş sözleşmesinde belirtildiği üzere sadece devletler üye olabilir. Kasım 2015 tarihi itibariyle ICAO’ya üye devlet sayısı, 191dir. ICAO’nun dünya coğrafyası üzerinde çeşitli yerlerde bölgesel ofisleri bulunmaktadır. Bu ofisler; Asya - Pasifik Bölgesi için Bangkok’ta, Orta Doğu bölgesi için Kahire’de, Batı ve Orta Afrika Bölgesi için Dakar’da, Güney Amerika Bölgesi için Limada, Kuzey Amerika, Orta Amerika ve Karayip Bölgesi için Meksika’da, Doğu ve Güney Afrika bölgesi için Nairobi’de, Avrupa ve Kuzey Atlantik Bölgesi için Paris’te yer almaktadır. Bu kuruluşun temel işlevi, uçuş emniyeti ve güvenliğine ilişkin uluslararası kural ve politikalar geliştirerek, sivil havacılığın uluslararası düzeyde düzenli gelişimini ve kuralların küresel düzeyde uygulanmasını sağlamaktır.

ICAO’nun hava taşımacılığının gelişimine paralel olarak Emniyet, Hava Seyrüsefer Kapasitesi ve Verimliliği, Güvenlik ve Kolaylıklar, Hava Taşımacılığının Ekonomik Gelişimi ve Çevre Koruma başlıkları altında belirlenen stratejik hedeflerini kısaca şu şekilde açıklayabiliriz;

• Emniyet: Tüm dünyada sivil havacılık faaliyetlerinin emniyetli bir şekilde gerçekleştirmek,
• Hava Seyrüsefer Kapasitesi ve Verimliliği: Dünyada sivil havacılık sektöründe hava seyrüseferini geliştirmek ve verimliliğini en üst düzeye çıkartmak,
• Güvenlik ve Kolaylıklar: Dünya genelinde sivil havacılık sektöründe ICAO liderliğinde güvenliği arttırmak ve gümrük faaliyetlerini kolaylaştırmak,
• Hava Taşımacılığın Ekonomik Gelişimi: Dünyada sivil hava taşımacılığı ile ekonomik politikaların uyumlaştırılmasını sağlamak,
• Çevre Koruma: Dünyada sivil havacılık sektörünün sürdürülebilir şekilde gelişimini sağlamak ve çevresel etkileri en aza indirmek. ICAO’nun işleyişi ile ilgili olarak her üye devletin sorumluluğu vardır.

ICAO’nun organizasyonel yapısı Genel Kurul, Konsey ve Sekreterya’ dan oluşmaktadır. Bir konsey başkanı ve genel sekreteri mevcuttur. Ayrıca genel kurul ve konsey altında yapılandırılmış alt çalışma grupları bulunmaktadır.

Genel Kurul: Tüm üyelerin katılımıyla üç yılda bir toplanmaktadır. Genel Kurulda her üyenin bir oy hakkı bulunmaktadır ve kararlar, aksine hüküm bulunmayan hâllerde oy çokluğu ile alınmaktadır. Genel Kurul toplantılarında teknik, ekonomik, hukuki ve teknik iş birliği alanlarındaki tüm çalışmalar ayrıntılı olarak gözden geçirilerek, bütçe ve yapılacak işler detaylarıyla belirlenir. Konsey: Yasama ve Yürütme Kurulu işlevini üstlenmiş olan Konsey, Genel Kurula karşı sorumlu daimi bir organ niteliğindedir ve Genel Kurul esnasında üye olan devletler arasından üç yıllığına seçilen 36 üye devletten oluşur. Sekreterya: Sekretarya bünyesinde Hava Seyrüsefer Bürosu, Hava Taşımacılığı Bürosu, Hukuk Bürosu, Teknik İş birliği Bürosu ile İdari Hizmetler Bürosu bulunmaktadır. Bu bürolarda konularında uzman, geniş bir coğrafi bölge içinden kişiler çalışmaktadır.

ICAO, sivil havacılığın dünya genelinde emniyetli ve düzenli gelişimini sağlamak için kuruluşundan itibaren çalışmalarına devam etmektedir. Uçuş emniyetinin gelişimi için Standartlar ve Tavsiye Edilen Uygulamalar (SARPs, Standards and Recommended Practices) adı altında bir dizi standart geliştirmiştir. Günümüzde bu uygulamalar, ICAO Ek (Annex) dokümanları içinde yer almaktadır. Bu ekler ve içerikleri aşağıda maddeler hâlinde kısaca açıklanmıştır.

Ek-1 Personel Lisanslandırma: Hava aracı bakım personelinin, hava trafik kontrolörlerinin ve uçuş mürettebatının lisanslandırma standartlarını içermektedir.

Ek-2 Hava Kuralları: Görerek ve aletli uçuş kurallarını içermektedir.

Ek-3 Uluslararası Hava Seyrüseferinde Meteorolojik Hizmet: Uluslararası hava seyrüseferi için verilecek meteorolojik hizmet ile ilgilidir.

Ek-4 Havacılık Haritaları: Uluslararası hava taşımacılığında kullanılan haritalar ile ilgilidir.

Ek-5 Hava ve Yer Operasyonları İçin Ölçüm Birimleri: Hava ve yer operasyonlarında kullanılacak ölçü birimlerinin listesini içermektedir.

Ek-6 Hava Araçları Operasyonu: Uluslararası sivil hava taşımacılığının emniyetli bir şekilde gerçekleştirilebilmesi için operasyon kurallarını içerir.

Ek-7 Hava Aracı Milliyeti ve Tescil İşaretleri: Hava aracının kimliklendirilmesine ilişkin düzenlemeleri içerir.

Ek-8 Hava Araçlarının Uçuşa Elverişliliği: Hava araçlarının sertifikasyon ve kontrol süreçleri ile ilgili standartları içermektedir.

Ek-9 Kolaylıklar: Hava aracının gümrük işlemleri, göçmenlik faaliyetleri, halk sağlığı gibi konularda farklı uluslarda uygulanan düzenlemelerin birleştirilerek standart hâle getirilmesi amacıyla sınır geçme ve gümrük işlemleri ile ilgili kuralları içermektedir.

Ek-10 Havacılık Haberleşmesi: Havacılık haberleşmesi ile ilgili alet, ekipman gereklilikleri ve prosedürlerini içerir. Ek-11 Hava Trafik Hizmeti: Hava trafik kontrol hizmetleri ve uçuş bilgilerinin aktarılması gibi konularla ilgili kuralları içerir.

Ek-12 Arama ve Kurtarma: Arama ve kurtarma faaliyetleri ile ilgili olan kuralları içerir.

Ek-13 Hava Aracı Kaza ve Kırım İncelemesi: Hava aracı kazaları ile ilgili bilgilerin standart prosedürlerle toplanması, ilgili birimlere ulaştırılması ve incelenmesi gibi konuları içerir.

Ek-14 Havaalanları: Havaalanları yapımı, kullanılacak ekipmanlar vb. gibi konulardaki standartları içermektedir.

Ek-15 Havacılık Bilgi Hizmetleri: Uçuş faaliyetleri için gerekli bilgilerin toplanması ve dağıtımı ile ilgili kuralları içerir.

Ek-16 Çevresel Koruma: Hava araçlarının gürültüsü, motorların egzoz gaz emisyonu gibi çevre korumaya yönelik kuralları içerir.

Ek-17 Kanun Dışı Eylemlere Karşı Alınacak Önlemler: Uluslararası sivil havacılık faaliyetlerinin kanun dışı eylemlerden korunmasına yönelik tedbirleri içerir.

Ek-18 Tehlikeli Maddeler: Hava yoluyla tehlikeli maddelerin emniyetli bir şekilde taşınabilmesi için gereklilikleri düzenler.

Ek-19 Emniyet Yönetim Sistemi: Havacılık faaliyetlerinde emniyeti artırmaya yönelik kurulması gereken sistemle ilgili bilgileri içerir.

Federal Havacılık Otoritesi (FAA) : 1958 yılında kurulan FAA (Federal Aviation Administration), Amerika Birleşik Devletleri’nin sivil havacılık otoritesidir. FAA’in en önemli görevi, Amerika’nın ulusal hava sahası içerisinde hava trafik akışının emniyetli, düzenli ve verimli bir şekilde gerçekleşmesini sağlamaktır. Ticari hava yolu işletmelerinin kurulması, hava aracı bakım personelinin ve pilotların lisanslandırılması, hava aracı ve hava aracı komponentlerinin sertifikasyonu gibi konularla ilgili olarak çok geniş bir hizmet alanı söz konusudur.

Avrupa Havacılık Emniyet Ajansı (EASA): EASA (European Aviation Safety Agency), Avrupa Birliği üye ülkelerinin oluşturduğu sivil havacılık ajansıdır. Amacı, Avrupa Birliği içinde her türlü hava aracı, uçuş, üretim, denetleme ile ilgili mevzuatlarının oluşturulması ve uygulanmasını kontrol edip uçuş ve yer güvenliğini sağlamaktır. 15 Temmuz 2002 tarihinde Avrupa Parlamentosu ve Avrupa Konsey kararı ile kurulmuştur. Merkezi Almanya’nın Köln şehrindedir.

EASA’nın görevleri şu şekilde sıralanabilir;

• Havacılıkla ilgili mevzuat çalışmalarında Avrupa Komisyonu’na yardımcı olmak ve üye ülkeler içinde bu mevzuatın uygulanmasına destek vermek.
• Havacılık mevzuatının uygulamalarının izlenmesi konusunda Avrupa Komisyonu’na yardımcı olmak.
• Kendine özgü havacılık sertifikasyon kurallarının ve rehber materyallerinin oluşturulması sağlamak ve teknik kontrolleri yürütmek.

EASA, emniyet ve çevre korumaya yönelik olarak ortak kuralların uygulanması için aşağıda belirtilen alanlarda çalışmaktadır;

• Hava aracı ürün, parça ve cihaz sertifikasyonu ? Bakım kuruluşları ve bakım yapacak personelin sertifikasyonu
• Hava operasyonlarının sertifikasyonu
• Uçuş mürettebatının lisanslandırılması
• Havaalanları ve hava trafik hizmetlerinin emniyet yönetimi

EASA’ nın Avrupa Birliğinin bir organı ve kanuni bağlayıcılığı olması nedeniyle oluşturulan standartlar, doğrudan kurallar olarak adlandırılmaktadır. EASA tarafından JAR standartları temel alındığı için ikisi arasında büyük benzerlikler bulunmakta ve küçük ayrıntılar dışında aynı standartlar kullanılmaktadır.

2008 yılında yürürlüğe giren ve 1592 sayılı/2002 düzenlemenin yerini alan 216 Sayılı temel düzenleme, Avrupa Birliği içinde havacılıkla ilgili ürünlerin tasarım, üretim ve bakımlarının insan ve kuruluş faktörlerinin de göz önünde bulundurarak düzenlenmesini sağlamaktadır. Bu düzenleme, 1702 Sayılı/2003 Üretim Uygulama Kuralları ve 2042 Sayılı/2003 İşletme Uygulama Kuralları olmak üzere iki bölümden oluşmaktadır.

Üretim Uygulama Kuralları, Hava Aracı ve İlgili Ürün, Parça ve Cihazın Uçuşa Elverişlilik ve Çevresel Sertifikasyonu Yönetmeliği EASA Part-21 ile sertifikasyon kuralları olarak adlandırılan Uçuşa Elverişlilik Kodları sayfa 105 de bulunan Tablo 5.2’de yer almaktadır. Yayınlanan orijinal EASA kurallarının daha iyi anlaşılabilmesi ve uygulanılabilmesi için Kabul Edilebilir Uygulama Usul ve Esasları (AMC-Acceptable Means of Compliance) ve Rehber Doküman (GM-Guidance Material) şeklinde ekleri de bulunmaktadır. İşletme Uygulama Kuralları kapsamında değerlendirilen sürekli uçuşa elverişliliğin sağlanması ile ilgili bakım kuruluşları ve personelin görevlerini içeren düzenlemeler yer almaktadır. Bu kapsamda ilgili Yönetmelikler aşağıda maddeler hâlinde verilmiştir;

• EASA Part M: Sürekli Uçuşa Elverişlilik ve Bakım Sorumluluğu Yönetmeliği
• EASA Part 66: Havaaracı Bakım Personeli Lisans Yönetmeliği
• EASA Part 145: Onaylı Hava Aracı Bakım  Kuruluşları Yönetmeliği
• EASA Part 147: Hava Aracı Bakım Eğitimi Kuruluşları Yönetmeliği.

Uluslararası Hava Taşımacılığı Birliği (IATA): IATA (International Air Transport Association), hava yolu ve yer hizmet şirketlerinin üye olabildiği, uluslararası bir ticaret kuruluşudur. Bu kuruluş, 1945 yılında Kübada emniyetli, güvenli ve ekonomik hava ulaşımını sağlayabilmek amacıyla kurulmuştur. Dünya üzerinde yaklaşık 260 üye hava yolu işletmesi bu kuruluşa üyedir. Merkezi, Kanada’nın Montreal şehrindedir. IATA’nın amaçları şu şekilde sıralanabilir;

• Güvenli ve emniyetli hava taşıma hizmetinin verilmesini sağlamak.
• Dünya çapında sosyal ve ekonomik gelişme için başarılı ve büyük bir hava taşıma endüstrisinin oluşması gerekliliğinin kabul edilmesini sağlamak.
• Yeterli kârlılık düzeyine ulaşmak için endüstriye yardım etmek.
• Yüksek kalitede ve müşterilerin beklentilerini karşılayan, endüstrinin ihtiyaçlarına cevap verecek ürünler geliştirmek.
• Uluslararası Hava taşımacılığı operasyonlarının maliyetini düşürmesini kolaylaştırmak için çevreci, işbirlikçi standartlar ve prosedürler geliştirmek.
• Endüstrinin pazardaki konumunu belirlemek ve bu bağlamda ana problemlerin çözümlenmesi için destek vermek.
• Bağlı bir iş gücü oluşturmak, geliştirmek ve bu iş gücünü etkilemek için uygun çalışma çevresini sağlamaktır.

Avrupa Sivil Havacılık Konferansı (ECAC): ECAC (European Civil Aviation Conference)’ın esas fonksiyonu havacılık güvenliği alanında mevzuat geliştirme ve üye ülkelerde güvenlik denetimlerinin yapılmasıdır. 44 üyesi bulunmaktadır ve merkezi Paris’tedir. ECAC’ın kuruluş amaçları aşağıda maddeler hâlinde verilmiştir.

• Konferansın çalışmalarının sürdürülmesi,
• Avrupa hava ulaşımındaki gelişmelerin izlenmesi amacıyla daha iyi bir koordinasyon ve iş birliği sağlanması,
• Çıkabilecek problemlerin dikkate alınması

Avrupa Seyrüsefer Emniyeti Teşkilatı (EUROCONTROL): Eurocontrol (European Organisation for the Safety of Air Navigation)’ün kuruluş amacı, Avrupa’da üst hava sahasının bütününden sorumlu olacak bir Teşkilata sahip olmaktır.

Eurocontrol’ün hedefi; Tek Avrupa Seması kavramıyla bağdaşan, tekdüzen bir Pan-Avrupa Hava Trafik İdaresi sisteminin geliştirilmesidir. Tamamen entegre bir hava trafik idaresi sistemi sayesinde Eurocontrol, Avrupa havacılığının daha güvenli, daha emniyetli ve çevreye daha dost hâle gelmesine katkıda bulunmaktadır.

Uluslararası Havalimanları Konseyi (ACI): Havaalanları, sivil hava taşımacılığının ayrılmaz bir parçasıdır. 1991 yılında kurulan ACI (Airports Council International)’nin amacı; hükümetler ve uluslararası kuruluşlar ile havalimanlarının çıkarlarını temsil ederek havalimanlarında standartlar, politikalar ve önerilen uygulamaların geliştirilmesini ve dünyadaki standartlarının yükseltilmesini, bilgi ve eğitim olanaklarının sağlanmasını amaçlamaktadır. Bu kuruluşun görevleri şu şekilde sıralanabilir;

• Hava taşımacılığı sisteminin emniyetli, verimli, çevreye duyarlı ve etkin bir şekilde geliştirilmesi için havaalanlarının katkılarını en üst düzeye çıkarmak,
• Havacılık endüstrisi ve paydaşları arasındaki iş birliğini arttırmak,
• Havaalanları ile ilgili ulusal ve uluslararası mevzuatı uyumlaştırmak,
• Havaalanları ile ilgili bir platform oluşturmak.

Ulusal Sivil Havacılık Otoritesi

Ulaştırma, Denizcilik ve Haberleşme Bakanlığı ve Sivil Havacılık Genel Müdürlüğü: 27 Haziran 1945 tarihinde Şikago Konvansiyonu’nun hemen ertesinde 4770 Sayılı Kanunla kurulmuş olan Ulaştırma Bakanlığı, 6 Nisan 2011 tarihli ve 6223 Sayılı Kanunun verdiği yetkiye dayanılarak, Bakanlar Kurulu’nca 26 Eylül 2011 tarihinde Ulaştırma, Denizcilik ve Haberleşme Bakanlığı olarak yeniden teşkilatlandırılmıştır. Ulaştırma Denizcilik ve Haberleşme Bakanlığı’nın temel görevi, Türkiye’nin ulaştırma, denizcilik ve haberleşme sistem ve hizmetlerinin ülkenin ihtiyaçlarına uygun olarak tesisi ve geliştirilmesidir.

Bakanlığın görevleri kapsamında havacılığa ilişkin faaliyetlerin yürütülmesinde pek çok birimin rolü ve etkisi bulunmakla birlikte, üç Genel Müdürlüğün rolü öne plana çıkmaktadır. Bunlar; Sivil Havacılık Genel Müdürlüğü (SHGM), Devlet Hava Meydanları İşletmesi Genel Müdürlüğü (DHMİ) ve Altyapı Yatırımları Genel Müdürlüğüdür.

Sivil Havacılık Genel Müdürlüğü’nün en temel görevi; Türk sivil havacılık sisteminde hava taşımacılığına ilişkin tüm faaliyetlerin emniyetli, güvenli, etkin ve verimli bir şekilde gerçekleşmesini sağlamak, hava taşımacılığına ilişkin hizmetlerin adil ve sürdürülebilir bir rekabet ortamında gerçekleşmesi amacıyla politikalar üretmek, stratejiler belirlemek, düzenlemeler tasarlamak, düzenlemeleri uygulamaya aktarmak, mevzuata uyumluluğu denetlemek ve uyum konusunda gerektiğinde yaptırım uygulamaktır. Bu kapsamda SHGM’nin görev, yetki ve sorumlulukları sayfa 107’de maddeler halinde verilmektedir.

SHGM’nin organizasyonel yapısı sayfa 109 şekil 5.3’de verilmektedir. Buna göre en üst düzey yöneticisi olan Genel Müdüre yardımcı olmak üzere üç Genel Müdür Yardımcısı bulunmaktadır. Strateji Geliştirme Daire Başkanlığı ile Hukuk Müşavirliği Genel Müdürlüğün danışma birimlerini oluşturur.

Ulusal Mevzuat

Türkiye, uluslararası sivil havacılığın temelini oluşturan Şikago Sözleşmesine 1945 yılında taraf olmuş ve ICAO kurucu üyeleri arasında yer almıştır. Bununla birlikte Avrupa bölgesinde Avrupa Sivil Havacılık Konferansı- ECAC'a 1956 yılında kurucu üye olan ülkemiz, Avrupa Seyrüsefer Emniyeti Teşkilatı Eurocontrole de üye durumdadır. Bunların dışında bölgesel düzeyde çeşitli organizasyonlara da üye olan ülkemizde sivil havacılık faaliyetleri ulusal ve uluslararası mevzuatlara uygun olarak sürdürülmektedir. Bu kapsamda ünitenin bu bölümünde yedi kısım ve yüz elli maddeden oluşan Türk Sivil Havacılık Kanununun Ticari Hava Taşıma İşletmeleri ile ilgili kısımları verilmiştir. 2920 Sayılı Türk Sivil Havacılık Kanunu sayfa 110 da bulunmaktadır.